Tot ziens Switi Sranan!

Een afscheidsprentje, sfeerbeeldje (bij Sunil's moeder op zijn verjaardagsfeestje genomen)
TOT BINNENKORT IEDEREEN!
Bedankt om een trouwe bezoeker te zijn van deze site.

! Afscheid nemen !

Op een dag nam de mier afscheid van de eekhoorn.
‘‘Ik ga voor geruime tij op reis,’ zei hij, ‘maar ik weet niet voor hoe lang. Ik neem dus maar zo afscheid dat het ook voor heel lang kan zijn.’
Zij schudden elkaar vijf keer de hand en omhelzen elkaar ook zoals het bij een afscheid voor een lange tijd hoort.
‘Laat je nog iets van je horen?’ vroeg de eekhoorn.
De mier had zich al omgedraaid en riep, terwijl hij langs het bospad liep: ‘Ja!’
Even later was hij uit het gezicht verdwenen en bleef de eekhoorn alleen achter. Wat zou het voor reis zijn? dacht hij. Maar hij wist hoe weinig je kon zeggen van reizen die nog moeten beginnen.
Niet lang daarna ontving de eekhoorn een brief.


Beste eekhoorn,
Ik ben nu volledig op reis. Ik heb je beloofd dat ik iets van mij zou laten horen. Als je straks een uitroepteken leest laat ik iets van mij horen.
Lees je goed? Let op!


Op dat moment klonk er een zacht gefluit dat onmiskenbaar het gefluit van de mier was.
‘Mier!’ riep de eekhoorn opgetogen. Hij draaide de brief om en om, keek tussen alle letters en toen in de envelop en op de grond, maar er was geen spoor van de mier te bekennen. Hij begon opnieuw te lezen, en weer hoorde hij, toen hij het uitroepteken las, hetzelfde zachte gefluit. Als hij lang naar het uitroepteken keek kon hij zelfs een liedje herkennen dat de mier dikwijls floot.
Hij deed de brief in de envelop en legde hem op de tafel naast zijn bed.
Hij moet heel ver weg zijn, dacht de eekhoorn. Maar hij denkt aan mij!
De zon scheen en de eekhoorn ging op de tak voor zijn deur zitten. Maar telkens stond hij op en ging hij naar binnen om de brief opnieuw te lezen, en telkens als hij bij het uitroepteken kwam hoorde hij weer het zachte fluiten van de mier die van ver weg iets van zich liet horen. En telkens schudde de eekhoorn zijn hoofd, glinsterden zijn ogen, en dacht hij: mier, mier!

In de ban van WK 2006...

Surinamers supporteren tijdens de Europa-beker voor oranje en tijdens de wereldbeker voor BRASIL! De Brazilianen die hier wonen gaan behoorlijk uit de bol wanneer ze scoren. Vuurwerk en andere schoten klinken boven Paramaribo bij elk doelpunt.

Aangekomen!

Container aangekomen!

Meerdere mailtjes en ook wel veel zweetdruppels hebben uiteindelijk een fantastisch resultaat opgeleverd. Gisteren werd de container, die via de stedenband Antwerpen-Paramaribo verstuurd werd, ingeklaard. Een heel spektakel om die container op een domein van het districtcommissariaat binnen te krijgen. De inklaring gebeurde daar omdat er zo geen invoerrechten moeten betaald worden. De schoolmeubelen uit Duinbergen en Diksmuide waren goed voor zo’n 80% inhoud van de 40-voet container. Ook de 14 bananandozen van Marie (vol knuffelberen, speelgoed, kledij, lakens, handdoeken, reistassen, …) zijn heelhuids toegekomen. Deze zijn we nu aan het verdelen over twee kindertehuizen en een crèche. Ook komen een aantal spullen terecht in de klasjes waar ook de schoolbanken zullen pronken. Vandaag worden alle schoolbanken vervoerd naar Saramacca en Nickerie. Deze schooltjes liggen op 1,5u en op 4u van de stad. De schoolleidsters zijn bijzonder tevreden met deze schenking. Bij de inklaring waren ook de krant en de televisie aanwezig. Op deze manier haalde Fré alweer het avondjournaal (in Suriname is de kunst blijkbaar groter om niet in het journaal te komen). Bigi tanki uit Switi Sranan!

Deze beelden waren ook in het journaal!

Zware klus!

De dozen krijgen ze terug!

Gezien en goedgekeurd

Gezellig in de laadbak

Awala-Yalimapo-Mana-Cayenne en Saint-Laurent

Terug van een deugddoende trip naar Frans-Guyana. Maandag vertrokken we (Leen, Joan en Fre) met ons vertrouwde taxibusje naar Albina. De overtocht over de Maroni (grens Sur/F.-Guyana) verliep rustig en meteen werden we gebracht tot bij de toeristische dienst. We hadden beleg meegenomen uit Paramaribo maar waren ons brood vergeten. Geen nood, binnen de kortste keren hadden we overheerlijk stokbrood en chocoladebroodjes. Na een gezellige pic-nic namen we positie in om liftend naar Awala-Yalimapo te gaan. We hadden duidelijk minder geluk dan de vorige keer. Na een uur gingen we schuilen tegen de felle zon bij een Taxaco-station. De airco en het ijsje zorgden voor een welkome afkoeling. De tweede poging verliep iets vlotter. Eerst vroegen heel wat chauffeurs geld (vooral de creolen en de boslandcreolen) maar later bracht een Franse dame ons een heel stuk dichterbij. Vervolgens vonden we een chauffeur die ons tegen een redelijke prijs tot bij de Indianen zou brengen. Joan kon vooraan zitten en wij gingen in de laadbak. Awala en Yalimapo zijn gefusioneerde Indianendorpjes aan de kust in Frans-Guyana. We logeerden er in strohut die als Gîtes de France erkend is, ‘Chez Judith et Denis’. Het zwemmen in de Oceaan was heel leuk omdat de onderstroom je een stukje de zee in sleurt en vervolgens gooien grotere golven je terug op het strand. ’s Avonds hadden we nog meer geluk. Er kwamen ‘ledderback’schildpadden nesten, de grootste soort zeeschildpadden (+2meter). Het leggen van de tientallen eieren hebben we van dichtbij gevolgd. Op de terugweg zagen we wel 20 pasgeboren schildpadden die zich een weg baanden naar het ruime sop (jammer dat grote vissen ze ook opgemerkt hadden en één voor één opslokten). Dinsdag gingen we de uitdaging aan om liftend Cayenne te bereiken. Na enkele korte ritten deden we de laatste 200 km in een vrachtwagen. Joan en Leen voorin en Fré in de bak (over comfort geen klagen maar de zon is tussen 12 en 14u moordend). Toen we Cayenne bereikt hadden waren we wel tevreden met onze prestatie. De Brazilianen die in Cayenne wonen waren ook tevreden, dan wel met de overwinning van Brazilië tegen Croatië. Een heus volksfeest barste los in de Avenue du Général de Gaulle. Rijdend, toeterend, dansend in pick-ups, zittend op daken van gewone peugeot’jes lieten de Brazilianen zich zien in een ware carnavalsfeer. Na heerlijk eten, drinken en slapen verlieten we Cayenne. Woensdag keerden we terug naar Saint-Laurent met een taxibusje. We gingen nog maar eens lekker eten, dit keer op een boot, ‘La Goelette’ (Balaté plage), en bleven overnachten in ons vertrouwde hotel met zwembad. Donderdag kwam de bootsman ons afhalen waar we gestart waren, kort na de middag. We genoten nog van een terrasje en van stokbrood met Camembert. In Albina kwam Sunil ons afhalen en in de late namiddag waren we terug in Paramaribo.

Onze 'Gites de France'

Als een mol...

... bij de indianen (Awala-Yalimapo)

Zonsondergang te Awala-Yalimapo

Nog 2 weken...

... GENIETEN!

Awala Yalimapo

Morgen vertrekken we in de vroege uurtjes naar Frans-Guyana. Awala Yalimapo is een indianendorp bij de monding van de Marowijnerivier. Er is een Gîtes de France en een restaurant amérindien. Misschien gaan we ook nog even naar Cayenne. Ook Joan gaat met ons mee en het zal ook voor haar een laatste buitenlandse trip zijn.

Fre en Chaya

One ferjari tide

Zaterdag waren we uitgenodigd bij een hindoestaans meisje die in de klas van Leen zat.

Afscheid van ‘Edmundstraat’

Donderdag zijn we verhuisd. Onze laatste weken kunnen we in het huis wonen van iemand die nu voor een maand op vakantie is in België. We namen niet zo graag afscheid van ons gezellig huis maar na enkele uurtjes in de nieuwe woonst voelden we ons reeds goed thuis. Het is een vergelijkbare woning, steen onderaan en een houten bovenbouw. We hebben een nog groter terras dan in het vorige huis. Ook hier heeft het hele huis een parketvloer. Ubi waakt aan de poort en krijgt eten van ons. De garagepoort gaat met afstandsbediening open en we wanen ons dan even in een Mercedes wanneer we met ons brommertje binnenrijden.

De mug wilde een korte verjaardag vieren.

De kortste verjaardag die bestaat, dacht hij. Eén tel, dat is genoeg. Verder wilde hij een heel klein cadeau krijgen. Bij voorbeeld één korrel suiker. Of liever: een stukje van een korrel. En daar dan weer een stukje van. Meer niet, dacht hij. Hij zocht een donker hoekje op, aan de rand van een rozenstruik, om zijn verjaardag te vieren. Hij bakte een taart die zo klein was dat hij zijn ogen er vlak bij moest houden om hem te kunnen zien. Maar toen hij even zuchtte woei de taart weg. Hij was te klein om hem te gaan zoeken. De volgende ochtend was het zover. Nu ben ik jarig, dacht de mug. Maar voor hij had kunnen bedenken wie hij zou uitnodigen – hij rilde bij de gedachte aan iedereen, en zelfs bij de gedachte aan de waterjuffer of het vuurvliegje – was zijn verjaardag alweer voorbij. Eigenlijk heb ik niets gevierd, dacht hij. Minder is niet mogelijk. Hij knikte en gonsde tevreden. Toch besloot hij het volgende jaar een iets langere verjaardag te vieren. Nog wel kort, maar niet zo kort, dacht hij. En hij nam zich voor dan een taart te bakken met een ketting eraan, en twee suikerkorrels te vragen, of misschien wel honderd of een berg. En waarom zou hij niet iedereen uitnodigen? Zijn vleugels werden rood van opwinding en hij vloog met volle vaart de rozenstruik in, een paar seconden na zijn verjaardag.

Trip naar Jodensavanne

Zondag nam Mieke ons mee op dagtrip naar Jodensavanne. Ook Reggie was van de partij omdat Mieke opgevangen had dat de weg er heel slecht bij lag na zware regens. De bauxietweg viel best mee. Ter hoogte van mast 32 sloegen we linksaf richting Carolina. De Carolina is een veerboot op de Surinamerivier. Aan de oeverkant moesten we een slijkhelling op waarvan we dachten er nooit op te geraken. Spectaculair hoe Miekes 4x4 het slijk trotseerde. Uiteraard ook een prestatie voor Reggie, die voor deze gelegenheid het stuur over nam. We passeerden het indianendorp Redi Doti en grote ananasplantages. Jodensavanne is een oude Joodse begraafplaats aan de oever van de rivier. De ruïne van de synagoge Berache ve Shalom (zegen en vrede) stamt uit 1685. We verbleven er de hele namiddag en genoten van een frisse duik in de rivier en van de heerlijke catering die Mieke verzorgde. Tegen donker bracht de beslijkte en roodgekleurde jeep ons veilig terug over een hobbelige weg waar toch een eind bleek aan te komen.

Kleuters in MOENGO

De kleuters staan in de rij voor hun klasje in een schooltje die door Learn begeleid wordt. Ze mogen niet te lang in de rij staan anders smelten ze...

Abadukondre te Moengo

Donderdag gingen we samen met Joan naar Moengo. Moengo is een oud bauxietstadje dicht bij de grens met Frans-Guyana. In het schooltje gingen we filmen om de activiteiten van het laern-project in kaart te brengen. Na de middag waren we te gast in het kindertehuis ‘Abadukondre’ waar Joan twee maanden gewerkt heeft. Eerst kregen we een rondleiding. Toen de 45 kinderen van school kwamen overhandigde Joan hen elk een persoonlijk afscheidsbriefje en een zakje ‘lekkers’. Na de afscheidsceremonie waren vooral de meisjes (met prachtig Surinaamse haartooi) dolenthousiast voor een fotosessie. Op die manier konden ze de verplichte rust iets langer uitstellen. Enkele jongens hadden een ander geldig excuus, het busje van Suniel zat helemaal vast in de modder.
Voor ons is de vakantie al een beetje begonnen. Zondag gaan we met Miekes jeep (Learn-project) naar Jodensavanne en Blaka Watra.

Eetzaal

De slaapzaal

Groepsfoto meisjes

Kinderen Abadukondre

DANK U LIEVE JUF LEEN!

Woensdag werd juf Leen in de bloemetjes gezet omdat het haar laatste schooldag was. De kindjes hadden allerlei mooie tekeningen, een fotootje van henzelf en een mooie klasfoto verzameld. Dit alles werd in een map vol herinneringen gestopt en als geschenkje overhandigd. Verder zongen ze veel liedjes die ze dit schooljaar van hun Belgische juf hebben geleerd. Ook de juffen zongen een afscheidsliedje. Met de kindjes werd er nog eens klassikaal gezwommen en het werd een heus zwemfeest. ‘Juffie’ zorgde voor ijsjes en de juffen werden met fruittaart getrakteerd. Eind goed, al goed!

Bloemen voor juf Leen!

Zwemfeest op school

Brommer te koop

Eigenlijk al verkocht aan onze huisbaas. Een foto als souvenir aan een fantastisch vervoermiddel in Suriname.